Mensen zijn mijn grootste inspiratiebron. Voor de hand liggend toch? Wij pratende, lezende en schrijvende wezens ZIJN mensen.

We lijken op elkaar en toch weer niet. Wij zijn een éénheid in verscheidenheid. Dat is fijn, want daardoor valt er steeds weer iets nieuws te be-LEVEN.

Doordat we op als ‘soort’ op elkaar (ge)lijken, weten we eigenlijk dat wij allemaal dezelfde basisbehoeften hebben. Maar we kunnen kiezen hoe we ons persoonlijk leven willen invullen en hoe we met onze medemens om willen gaan. Dat is voor iedereen anders.

Ieder mens kan kiezen of het beste in zichzelf of in iemand anders, tevoorschijn gehaald wordt of niet .

Wat een ander persoon heeft, kan een ander persoon (die ‘dat’ niet heeft) , inspireren óf laten concurreren om hetzelfde te doen of te hebben.

Een mens kan niet zonder een ander mens. Niemand kan iets doen of laten, zonder dat iemand anders daardoor ‘aangeraakt’ wordt. Mensen raken en laten zich geraakt worden.

“No man is an island ”  schreef John Donne (1572-1631)  en daar ben ik het helemaal mee eens.